Daar zit ik dan weer, op kantoor, na een nogal misselijkmakende bootrit van Utila terug naar La Ceiba. Telkens als ik denk aan afgelopen weekend is het net een droom; of beter gezegd: ik weet het zeker, Utila ís een droom! Dit prachtige Caribische eiland is zó anders en zó fantastisch dat woorden het niet kunnen beschrijven. Als ik zeg dat ik 2 keer de ferry heb geskipt zegt dat misschien genoeg.

Afgelopen vrijdag met Miriam (een tot tweelingzusje omgedoopte Duitse) de ferry genomen. Bepakt en bezakt richting het cheape hotelletje waar ik 2 weken geleden ook verbleef, feels like home! Die dag heerlijk op het strand gelegen, gezwommen en me laten opvreten door zandvlooien. We waren met nog 2 Spanjaarden, een Franse jongen, Italiaans meisje, mijn huisgenootjes Jessica + Martin en collega Henrry. ´s Avonds zijn we naar een bbq geweest, georganiseerd door een van de vele duikscholen. Het eten was heerlijk, en een Hondureense bbq zal niet compleet zijn zonder bananen met chocolate op de bbq, jammi!

De volgende dag was het weer niet zo heel mooi. Miriam en ik besloten om een quad te huren (hét vervoermiddel op Utila) en het eiland een beetje te verkennen. Laat het nou zo zijn dat we niet wisten hoe het ding werkte en de motor als een kettingzaag klonk omdat je moet schakelen. Als 2 diehard toeristen reden we de berg op, totdat de motor afsloeg en we vervolgens de berg net zo hard weer afgingen. Miriam wist de rem niet zo gauw te vinden en na ongeveer 5 meter - gelukkig maar- knalden we tegen een wrak van een auto op, ik nog krampachtig proberend me af te zetten. Het was al te laat... gelukkig was die auto maar 160 jaar oud en konden de eigenaren er ontzettend om lachen.

Later het 2e ongeluk: na de Spaanse Maria te hebben opgepikt zijn we naar het privé strand Bango Beach gequad. Dit keer wel gebruikmakend van de versnellingen natuurlijk. Op het strand zijn we uit verveling gekke foto´s gaan maken. De zelfontspanner op een paaltje, met zijn 3en in een hangmat en... KRAK! Gevolg: 3 bijna-in-hun-broek-piesende-meisjes. We zijn maar snel weer op de quad geklommen en naar de andere kant van het eiland gegaan waar de zonsondergang prachtig was.

Die avond weer wezen stappen, en houd je vast: weer een ongeluk, dit keer niet onze schuld... Een van de Utileños die we hadden leren kennen probeerde zijn quad te draaien in een smalle straat, hij gaf te veel gas achteruit, en plotseling stonden Miriam en ik daar tegen de muur geklemd. Ik was zo bang op dat moment, kreeg van die horrorvisioenen waarin er plotseling een bot uit het been steekt maar gelukkig viel het mee en zijn we er met de schrik en een bont en blauw been goed vanaf gekomen.

Zondag zouden we eigenlijk met z´n allen terug gaan met de ferry, maar het leek ons beter die van maandagochtend te nemen en nog een dagje te genieten van Utila. Zij het niet dat we de volgende ochtend beide ziek waren (waarschijnlijk van het eten) en dus nog een dag gedoemd waren op het paradijselijk eilandje te verblijven. Wel rustig aangedaan natuurlijk en uiteindelijk dinsdagochtend om 6:20u de wilde zee op. Wat een weekend weer. Ik heb trouwens iemand uit Hoorn leren kennen, hoe toevallig!

Verder leer ik al meer van la vida dura (het harde leven) in Honduras. 4 weken geleden waren 2 neefjes van Rafael gekidnapt, de hoop was eigenlijk al opgegeven maar gracias a dios zijn ze afgelopen weekend vrijgelaten. Daarnaast is Onayda (mijn 'zusje' hier) vandaag vertrokken naar La Moskitia omdat haar moeder plots is overleden. Het nare was dat ik het wist, maar aan haar zelf hadden ze niet gezegd dat haar mama niet meer in leven was omdat ze dan te verdrietig zou zijn. Zo zielig, ik heb nu samen met hulp van mijn lieve mami haar vliegticket betaald. Ze was er ongelofelijk blij mee!

If you have the opportunity to play this game of life you need to appreciate every moment