15 mei 2010
🇳🇮
vanuit Nicaragua
Deze keer weer eens een lang verhaal, want wat heb ik weer veel meegemaakt. Ik zal niet alles in detail vertellen want dan ben ik morgen nog bezig met typen.
Dit reisje van donderdag tot de zondag de week erop was er een:
- waarvan ik soms wat zenuwen kreeg
- waar ik superveel lieve mensen heb leren kennen
- de eerste 5 avonden geen diner heb betaald
- 63 uur in totaal in de bus, waarvan 11,5 uur vertraging
- 2 lekke banden en 2 bussen bijna gemist
Allereerst de reis van La Ceiba- Tegucigalpa, ik raakte aan de praat met mn buurjongen, die me bij een stop uitnodigde voor het diner. Terwijl we druk zaten te kletsen zag ik plotseling in mijn
ooghoek de bus wegrijden, dus wij als een gek rennen.. Weg was de bus, met mn backpack. Een taxi gepakt die de engste en gevaarlijkste Schuhmacher- imitatie ooit deed. Na 20 minuten hadden we de
bus ingehaald. In Tegus in een hotel overnacht, de volgende dag zou ik op tijd naar de terminal gaan waarvandaan Tica-bus (een buslijn van Mexico tot Panama) zou vertrekken om 9u, zij het niet dat
ik wakker schrok om 9.20u. Meteen gebeld en het hotel letterlijk uitgeraced, uiteindelijk vertrokken we een uur later pas. Ik heb de helft van de reis doorgebracht op de bijrijderstoel, met 4 Tica
bus heren in het voorste gedeelte van de bus, en het prachtigste uitzicht op het zuiden van Honduras en Nicaragua. Er was een fout gemaakt in de reservering- Je hoort mij niet klagen. Diezelfde
avond aangekomen in Managua, Nicaragua. De buurt was een beetje creepy en ben met een hele grote Tico (Costa Ricaan) naar een bar geweest waar we ons het Nicaraguaanse bier goed lieten smaken.
Plotseling rende al het barpersoneel naar de hekken, bleek dat er overvallen werden gepleegd!
De volgende ochtend moest ik om 5u klaar staan voor de volgende reis naar San José, Costa Rica. Veel grensgedoe, tassen checken, maarrr mijn paspoort is gestempeld! Dat was per slot van rekening
het doel van de reis. We waren nog maar net over de grens toen er een ongeluk was gebeurd, net 1 bus voor ons was gecrashed met een trailer en de chauffeur en een kindje zijn overleden. Het zorgde
voor een vertraging van 5 uur en een menigte die ondanks alles niets klaagden, vooral toen we langs de plek waar het ongeluk was gebeurd reden besefte ik me dat ik heeel blij was dat ik in deze bus
zat en niet in die voor ons.
Inmiddels had ik Elena (Guatemalteekse vriendin) al op de hoogte gesteld. Zij zat vorig jaar bij me op school en we zijn in die tijd goede vriendinnen geworden. Helaas moest zij toen weer terug
naar Frankrijk en is ze nu op stage in Costa Rica. Ze zou me komen opzoeken in de hoofdstad maar zou maar een dag hebben, die zaterdag… Onderweg naar San José ging tot overmaat ook nog de band lek.
Ik kwam 7,5 uur later aan dan verwacht. Het was wel weer super om Elena te zien en ik was heel blij dat haar baas haar nog een dagje langer liet blijven.
De volgende dag, zondag, zijn we San José gaan verkennen. Costa Rica is een stuk meer ontwikkeld dan Honduras en Nicaragua, en daardoor ook veel duurder. Toen we over de markt liepen leerden we
Esteban (tico) en Marc (USA) kennen, die ons een wat komische tour gaven door de stad. Die avond waren we uitgenodigd voor een diner in het italiaanse hotel waar Esteban werkt, heerlijk gegeten en
wijn (!) gedronken, is nog eens wat anders dan al dat bier.
De volgende dag moest Elena weg en ik zou eigenlijk ’s middags de bus pakken om naar het noorden te gaan. Helaas liet Tica-bus me niet in het noorden uitstappen en ben ik dus nog een dagje in San
José gebleven en heb samen met Esteban Jacó bezocht, een surfers plaatsje aan de rijke kust. De volgende dag ging ik dan wel richting het noorden, en de prachtige landschappen achter me latend,
wist ik dat ik hier nog wel eens zou terug komen. Ondanks dat ik weinig gezien heb in Costa Rica, fascineren het land en de vriendelijke mensen me.
Tijdens de reis naar Nicaragua ging er weer een band lek, en tijdens het wachten leerde ik Virginia uit Granada kennen. Omdat ik ook naar Granada zou gaan, spraken we af dat ik haar de volgende dag
zou bellen.
Granada is een koloniale stad met veel kleuren en ligt aan het meer van Nicaragua. De volgende dag heb ik na een lekker ontbijtje Virginia gebeld en zijn we door de stad gelopen naar het meer. Daar
hebben we bij een bar van een vriendin van haar wat literflesjes Toña (hét bier der bieren in Nica) soldaat gemaakt. ’S Avonds aardig aangeschoten weer terug naar het hostel. De volgende dag wilde
ik wat zien van de Isletas, 365 eilandjes in het meer die ontstaan zijn door een enorme vulkaanuitbarsting. In het hostal leerde ik Luis en Marissa kennen, 2 gezellige Nederlanders. We hoorden van
de Nederlandse eigenares – jawel, ik was bijna vergeten dat ik Nederlands was- dat de tours goedkoop waren als je het rechtstreeks bij het meer regelt. Voor 4 euro zaten we dan in een bootje voor 2
uur en hebben we de mooie eilandjes gezien en zelfs aapjes gespot. De volgende dag ben ik ook nog met Luis en Marissa opgetrokken en hebben we lekker gerelaxed bij een hotel van een Nederlandse
(ja, echt!) eigenaar. Door wat problemen met mijn busticket ben ik nog een dag langer gebleven in deze mooie stad, wat ik eigenlijk helemaal niet vervelend vond en ging ik zaterdag richting
Managua. Vanaf daar was het weer 9 uur naar Tegus en ik moest maandag weer in Ceiba zijn, dus moest dezelfde dag nog van Tegus naar Ceiba (8uur). Dat was me het reisje wel! Bij m’n aankomst in
Ceiba wierpen zich 3 zwaargewichten op me, genaamd Joshue, Nelda en Arley haha! Lieve vrienden, ik had ze gemist!
Het was een geweldige reis en ben blij dat ik dit kon doen, Nicaragua en Costa Rica zijn ook prachtige landen en zeker de moeite waard om een keer te bezoeken. In Nica overheersen de mangobomen en
in Costa Rica zie je de ene vulkaan na de andere. Toch was ik wel weer blij in Honduras te zijn, het klinkt misschien gek maar het voelt echt als thuiskomen. Mi Ceibita, waar afgelopen week is
carnaval begonnen, wat 2 weken duurt. Dus veel feestjes en iedereen is opgelaten aangezien dit het feest van het jaar is. Ceiba heeft het 3e grote carnaval na Rio de Janeiro en Panama. Ben
benieuwd! De school is inmiddels verhuisd naar een grotere locatie en het carnaval van deze wijk zal plaatsvinden voor de school! Ook zijn er 2 grote groepen studenten aangekomen, wat weer werk is,
godzijdank.
Morgen ga ik weer naar Cayos Cochinos, nog bruiner worden. Gheh..
Love my life
