Ja ja.. ik ben al 5,5 maand in Honduras, dussss inmiddels volleerd Catracha (Hondurese). En wat doe je dan als Honduras in de Worldcup meespeelt?? Juist, je doet mee, koopt een shirt, voelt de spanningen mee, krijgt kippenvel bij het WakaWaka lied, kleurt je gezicht nog net niet in smurfblauw met sterretjes, en… zet je wekker om 4.30u om de wedstrijd te kunnen zien. Dat is wat ik vanmorgen heb gedaan. Daar zaten we dan, om 5.30 klaar voor de wedstrijd. Het was de eerste keer dat de taxi chauffeurs ons afwezen, te gehaast om op tijd voor de buis te zitten, maar gelukkig waren we op tijd voor de aftrap. Helaas mocht het zo zijn dat de chille Chilenen domineerden en het 1-0 op 1-0 bleef hangen. Jammer, adios kippenvel en hola España bij de wedstrijd zaterdag.

Afgelopen week was Miriam hier de hele week! Het was super en ik had eindelijk weer eens een normaal HUIS, waar we konden koken en kleren wassen en met airco slapen. Afgelopen donderdag zijn we om 6u opgestaan om met de kids van het weeshuis waar Miriam meehielp naar Tela te gaan. Ik was meegevraagd omdat het 22 kinderen zijn en er slechts 2 volwassenen waren. Het was een onvergetelijke dag, zowel voor de kids als voor mij. We zaten met z’n allen in een busje gepropt wat normaal voor ongeveer 15 personen zou gelden. Het deed er allemaal n iet toe, toen we na 2 uur aankwamen in Tela, gingen we naar Lancetilla- het natuurpark waar ik al eerder was geweest. Daar hebben we rondgelopen en in een rivier afgekoeld. De kindjes waren allemaal zo lief en als je bedenkt wat ze allemaal hebben meegemaakt kan je je niet voorstellen hoe ze zo vrolijk kunnen zijn. Veel kindjes zijn misbruikt (zelfs kleine Lola van 4 jaar), mishandeld en veel hebben geen ouders meer. 1 meisje, Rosita, was vrij nieuw in het weeshuis en was stilletjes. Ze zat al de tijd bij me op schoot en toen we gingen badderen vroeg ze me: ‘wil je meehelpen zoeken naar m’n mami? Of neee, ik wil dat jij m’n mami bent!’ Hartbrekend, zo’n schatje! Na Lancetilla zijn we nog naar het strand geweest, prachtig! Terug in Ceiba waren we gebroken en zijn we meteen gaan slapen.

Miriam kon niet in Honduras zijn, zonder dat we nog even naar het geliefde Utila teruggingen, dat hadden we al afgesproken toen ze wegging. Vrijdagochtend namen we de ferry en alles was weer zoals altijd, je komt dezelfde mensen tegen die nog steeds denken dat we zusjes zijn (ghehe!). Ennn zelfs de politieman met té korte shorts als ie gaat sporten. Heb me weer kapot gelachen om zijn kunsten, hij doet me extreem veel denken aan de verkeersregelaar van de Mars-reclame, remember?! Spencer, een gast uit Tegus die we de eerste keer in Utila hadden leren kennen, was ook dit weekend overgekomen. Natuurlijk 2 avonden uitgeweest, lekker gegeten en zaterdag eindelijk gesnorkeld. Iedereen komt naar Utila om te duiken/ snorkelen maar Tessa was er alleen nog maar geweest om te chillen en feesten. Zaterdag was het dan zover, na een live vechtpartij voor onze neus om wie ons mee zou nemen in de tuktuktaxi– oeps!- stapte we in de tuktuk van een van de vechtbaasjes om naar het uiteinde van het eiland te gaan. Daar snorkels gehuurd met flippers en het water in. Helaas was de zee wat te wild en had ik na een half uur keihard flipperen ongeveer 2 liter zeewater binnengekregen. Hoe dan ook was het supermooi en hebben Miri en ik ons prima vermaakt. Vooral door de foto’s…

Vandaag is zij weer terug gegaan naar Duitsland en is alles weer gewoon, zit ik weer in m’n eigen huisje met ventilatortje, standaard sandwiches en lekkende wc. Ach.. alles went! Ben hier nog maar 2,5 week, zo raar! Over precies 2 weken komt Jurgen al. Ben nu vooral bezig met m’n schoolopdrachten want dat is nog heel wat werk. Daarnaast zijn er best wat studenten en ben ik dus na t werk continue de hort op.

Hoe zijn de sferen daar?? Iedereen oranje?? Hup Holland Hup!? Blijf m’n wekker niet zetten... Gelukkig spelen ze morgen op een normale tijd!!

VIVA HOLANDA!