Alweer 2 weken sinds we vertrokken zijn uit La Ceiba. Het waren bijzondere laatste dagen, ten eerste natuurlijk omdat Jurgen via Roatán naar Ceiba kwam en ik hem zoveel mogelijk heb laten zien! Daarnaast was het heel dubbel omdat ik wegging. We hebben nog vele ‘afscheidjes’ gedaan waaronder een grote ‘ hasta pronto’ surpriseparty op de school.

Dinsdag 6 juli zijn we vertrokken, als 2 schildpadjes met hun hele handeltje op de rug- daarnaast sleep ik ook nog een koffertje mee die Jurgen voor me had meegenomen uit NL. Allereerst zijn we naar Tela gegaan, om nog maar even te genieten van de Hondurese caribische kust. We hebben niet veel gedaan behalve de halve finale gekeken en gezwommen. Het was zoals gewoonlijk lekker warm en de hotelkamer met airco was daarom een uitkomst. De dag erop naar Copán, een van de trekpleisters van Honduras door de Maya Ruines. Elena doet sinds mei haar stage in Copán, dus die zag ik nu in korte tijd voor de tweede keer. Daarnaast kwam Joshue ook een dagje naar Copán, omdat ie me natuurlijk al vwreeeselijk miste. Het was heel leuk en apart daar met Jurgen, Elena en Joshue samen te zijn, we hebben lekker gegeten en gedronken en Jurgen en ik zijn naar de ruines geweest en naar het vogelpark. Na 2,5 dag daar was het dan echt tijd de grens over te gaan – adios Honduras...- op naar Guatemala. Allereerst bleven we in Antigua, een prachtige koloniale stad (waar ze de grootste pizzas van Napoli hebben). Het was zaterdag dat we daar aankwamen dus wat dachten Jurgen en ik: stappuhhh! Helaas kwamen we erachter dat alles om 1uur dicht ging net toen we het echte Antiguaanse uitgaansleven wilden gaan meemaken. De politie controleert elke bar en het is een soort kinderachtig spelletje tussen de bareigenaren en de politie. Toen dus maar vroeg naar bed, de volgende dag was de finale en we moesten op tijd een goeie plek zoeken om het op groot scherm te kijken. Na wat barretjes afgeweest te zijn bleek dat er voor veel gereserveerd moest worden! Kan je nagaan hoeveel NLers er al een plaatsje hadden bemachtigd... Gelukkig vonden we een gezellige bar waar de Spanjaarden – al waren het er niet veel- boven zaten en alle NLers beneden. De sfeer zat er goed in, jammer dat de oranje mannen toch niet tot een goal kwamen! Als klap op de vuurpijl regende het ook nog eens pijpestelen toen we de bar uitkwamen dus zat er weinig op dan van de Guatemalteekse koffie te genieten en de vele markten rond te struinen. De volgende dag hebben we nog wel wat kunnen zien van de Antigua en ’s middags hebben we bus gepakt naar Panajachel, wat aan Lago Atitlán ligt, een meer omringd door 3 vulkanen. Iedereen die naar Guate gaat heeft het altijd hierover en ik had er dan ook veel verwachtingen van. Helaas viel het een klein beetje tegen, misschien door het bewolkte weer en de mensen die veel te opdringerig waren, maar evengoed hebben we het er leuk gehad. We hebben rondom het meer 2 andere dorpjes bezocht, waar de mensen nog de traditionele kleding dragen. Vanuit Panajachel hebben we de grootste markt in Guate bezocht die twee keer per week in Chichicastenango wordt gehouden. Dit vonden we allebei wel een heel bijzonder dorpje, overal zie je wel dezelfde soort stoffen, beeldjes en tassen maar toch is het heel mooi al die kleurtjes. Vooral de kerk Santo Tomás was het bezoek waard; de mensen houden er de hele dag door nog typische Maya rituelen en ook in de kerk zie je de meest vrome mensen die op hun knieen naar het altaar kruipen.

Na 4 dagen rond het meer hebben we de bus gepakt naar Huehuetenango – jawel, verspreekt u zich niet! Vanuit daar zijn we meteen doorgegaan naar Todos Santos, de meest bijzondere Guate- ervaring voor mij. Het dorpje is totaal afgelegen en de inwoners hebben hun eigen Maya taal en klederdracht. Vooral het mannenpakje is heel opvallend: een rood wit gestreepte broek en een jasje met kleurige kraag, denk daar nog een zelfgewoven tas bij met alle kleuren van de regenboog en het plaatje is af. Ondanks dat de mensen voor ons de grootste bezienswaardigheid waren, vormden wij voor hen de attractie van de week. Waarom? Als je bedenkt dat de gemiddelde Todosantero ongeveer tot Jurgen z’n heup kwam, kan je je wel voorstellen waarom iedereen giechelend omhoog keek. Na een tijdje best heel irritant, vooral omdat er bijna geen andere buitenlanders (of gringos) waren... Toch hebben we het superleuk gehad, we sliepen bij een locale familie en onze kamer leek een cel inclusief muis op de laatste avond. De bezigheid in Todos Santos is simpelweg hangen op het centrale plein, praten en patat eten. Verder is naar de kerk gaan heel belangrijk en leven de mensen om te overleven. Ik ben blij dat we hier zijn geweest maar toch ook wel blij dat het waar ik nu zit iets warmer is (het was er namelijk ontzettend koud!).

Na 2 super gezellige weken reizen, zijn travelbuddy Jurg en ik gisterochtend vroeg om 3 uur opgesplitst. Ik ging met de chickenbus (oude Amerikaanse schoolbus) naar de grens en zit nu in San Cristobal de Las Casas, MEXICO! De reis was verschrikkelijk, de maximale snelheid was ongeveer 15 km per uur en ging door de hoge bergen over ongeasfalteerde wegen. Elke 500m werd er denk ik wel gestopt omdat er weer een gezin met 6 kids inkwam, en ieder gezin bracht zo zijn eigen luchtje mee.... Daarnaast hebben ze de gewoonte lekker met z’n 3en naast je te komen zitten, op een bankje voor 2 én terwijl er twee rijen verder op genoeg plek is. Nou goed, na 4,5 uur was ik van die kippenbus af. Hou je vast en probeer de logica te begrijpen van het transport in Guatemala: eenmaal bij een pompstation aangekomen te zijn, werd ik op straat gezet met m’n spullen. Vanaf daar moest ik een busje nemen – helemaal volgeladen- naar La Mesilla, het grensplaatsje. Vanaf daar een tuktuk naar de douane vanwaar je na het paspoort stempelen een taxi collectivo moet nemen door 3 km niemandsland naar de Mexicaanse migratie. Daar dan nog een stempeltje en een rekening voor belasting die ik de komende dagen moet betalen bij een bank en daarna verder naar Comitan in een busje. Vanaf daar was het dan nog 2 uur naar San Cristobal waar ik na 12uur kapot aankwam. Heerlijk, reizen!

Ik voel me echt weer in Mexico, het lijkt hier op Oaxaca waar ik 3 jaar geleden zat! De komende dagen ga ik m’n best doen op tijd in Cancun aan te komen, maar onderweg wil ik nog best veel zien. Onder andere Palenque, Campeche en Tulum.

Hoop jullie dan snel weer te zien in Nederland! Oja, voor degenen die het leuk vinden een schiphol momentje mee te maken: 30 juli om 12.10u

Liefs!!