All good things come to an end..

Zal nog even wat vertellen over laatste weken. Ik ben namelijk samen met Kim in nog een ander land op dit prachtige continent geweest!! Argentinië! We vlogen ongeveer 1,5 maand geleden naar Montevideo en vanaf daar naar Buenos Aires. Nog maar vers aangekomen in de stad vlogen de empanadas en heerlijke alfajores ons al om de oren, wat een eten heeft dit land! De familie van Kim is van goud; we sliepen bij Jorge (haar papi) en eten deden we meestal bij Abu (oma). Daarnaast nog veel familie en vrienden van Kim leren kennen, die stuk voor stuk echte Argentijnen zijn (oftewel: heeel lief en gastvrij). De stad hebben we grotendeels gezien; niet alleen de toeristische dingen, maar ook delen zoals Chinatown -samballll!!- en een boliviaanse wijk. Super allemaal! De stad is zo mooi, weer heel anders dan hier in Rio en een beetje Madrid-achtig.

Ondertussen bleven we lekker dooreten van de choripanes, oma's empanadas, chocolaatjes, broodjes met dulce de leche, aardappeltjes en pompoen uit de oven, lekkere vleesjes, verse pasta's en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een feestje, totdat we bijna uit onze broeken scheurden.

Toch ook wel weer heel blij om weer in Rio te zijn, het was hier inmiddels al zo gewend geraakt. En dan niet alleen de warmte, maar ook de mensen, stad en het hostelleventje.

Een paar weken geleden heb ik nog een weekje in ‘de mansion' gezeten; een enorm huis, met zwembad, waar Stefano (de eigenaar) ook een hostel gaat beginnen. Daar moest nog flink hard gewerkt worden om alles redelijk aan kant te krijgen voor een groep scouts die kwam voor het int. evenement Rio+20.

Ook toen weer blij om terug te gaan naar Copacabana. T is hier gewoon zo fijn, altijd levendig en dicht bij het strand. Ik zal dit leventje wel gaan missen komende maanden in NL, dus daarom nu nog eventjes goed genieten.

Vandaag was een mooie dag: Kim en Rodrigo gingen trouwen! Na gisteren onze nageltjes mooi te hebben gedaan in de salon in Irajá (waar zij wonen), hebben we lekker uitgebreid (zere buik na afloop) gegeten bij de churrasqueria. Vandaag was dan de dag, ze hebben er lang op moeten wachten door heeel veel papierwerk. Met z'n achten kwamen we bij het gemeentehuisje aan, waar al een flinke rij stond om getrouwd te worden. Gek is dat je hier met 3 andere koppels tegelijk wordt getrouwd, ff wennen wel! Maar uiteindelijk was het toch wel mooi en officieel vooral -met een rechter die de koppels trouwt- en toch ook een slappe lachje tijdens Kim d'r nazegging en een klein traantje na afloop.

Nu is ze helemaal klaar voor een permanente visum papieroorlog! Maar stukje bij beetje wordt ze al meer carioca.

Foto's komen snel! Als ik weer in NL ben, iedereen heb gezien en me daarna weer verveel

Banentips zijn meerrrr dan welkom trouwens!
Liefs en dikke beijo vanuit Rio

We gaan op pad en nemen mee...

- 2 pakjes noodles met kip caipira
- 2 pakjes noodles met vleessmaak
- 2 pakjes noodles met extra romige kip
- 6 zakjes aanmaaklimonade
- 4 soorten koekjes

Oja, en natuurlijk 1 bikini en 3 schone onderbroeken.

Na 2 maandjes aan Rio gewend te zijn geraakt, werd het nu tijd een ander klein deeltje van dit immense land te verkennen. Afgelopen weekend was een lang weekend hier vanwege allerlei feriados dus gingen Kim en ik naar Paraty en Ilha Grande.

Paraty is een ieniemini stadje, met een koloniaal historisch centrumpje, vervelende straatstenen, lekkere cakejes op elke hoek van de straat en een mooi uitzicht op verschillende kleine eilandjes. Allemaal prima te doen in een middagje tijd voor grote mensen zoals wij!

Dus vertrokken we de volgende ochtend naar Angra dos Reis om vanaf daar de boot te pakken naar Ilha Grande (Groot Eiland in het NL). Na een mooie boottocht langs verschillende eilandjes en baaien van Ilha Grande, kwamen we aan in het haventje van Abraão.

Niks geen verlaten stranden a la ‘drink met je billen bloot melk uit een kokosnoot', wat we hadden verwacht! Het was meer een klein toeristisch paradijsje. Heel mooi, met piratenbootjes in de baai en relaxte sferen, dat wel. Die piratenbootjes zagen er leuk uit en ondanks dat het weer niet erg zonnig was, besloten we de volgende ochtend om een tochtje te maken. Niet met echte piraten natuurlijk, maar met nog een lading andere toeristen (wel brazilianen). In Laguna Azul kon je snorkelen, en gelukkig waren wij goed voorbereid. Weliswaar zonder snorkel, maar mét duikbril. Een tropische storm en een stuurboord-bakboord-momentje hebben we ook nog meegekregen op de terugweg.

Na deze spannende avonturen was het tijd voor de pakjes noodles. Jaloerse blikken in het hostel door dit culinaire hoogstandje!
De volgende ochtend zijn we na het superontbijt incl. alles wat je maar kan bedenken, teruggegaan naar home sweet home Rio

Hier nog steeds lekker aan t genieten van alles, Brasil is eigenlijk nog leuker dan ik van te voren had verwacht! Over een kleine 3 weken gaan Kim en ik ook nog eens Buenos Aires verkennen :) Kan niet wachten! Ondertussen klussen, koken en schoonmaken we lekker verder hier in het hostel.

Um beijo com sabor de chocolate!

Witte billen zijn gewoon cool

Gezien de vele opmerkingen over mijn nieuwe kledingstuk, dan hier deel 2 van HET broekje!

Er moest natuurlijk een kleurtje worden bijgewerkt, want zeg nou eerlijk: witte billen zijn echt niet zo cool als een witte bikinitop-afdruk, iets wat hier juist heel cool gevonden wordt. Helaas kan je de achterstand niet wegcamoufleren... op zoek naar een rustig plekje op het strand dus! Daarna is het een kunst om zo lang mogelijk uit te stellen dat ook maar iemand de witte rand ziet, oftewel: op je rug liggen tot het echt te warm wordt en je de zee inmoet. En dan ben je over de drempel, want iedereen heeft dan toch al gespot dat je een gringa bent met een spierwit achterwerk. Ok, dus de volgende paar uur kan je gerust in slaap vallen terwijl op je buik ligt. Volgende probleem: een verbrand zitvlak, au!

Dat zijn de dagelijkse dilemma's hier in Rio, zo zie je maar waar ik me allemaal druk over maak

Maar aan de andere kant: It's the little things in life that make my day.

Bijvoorbeeld als je op een zondag over Copacabana loopt.
De weg is dan voor auto's afgesloten en iedereen geniet van z'n vrije dag door lekker te gaan fietsen, beachvolley, wandelen, joggen of de hond uit te laten. Honden hier zijn een ware accesoire, en op zondag lijkt de hondenkledingkast geopend te worden. Je hebt er bij die sneakers dragen, tutu'tjes, strikjes, hindu stippen stickertjes of... stropdasjes. Jawel! Het kan hier gewoon. Als ik dan zo'n opgedoft beestje tegenkom, is het moeilijk om niet in lachen uit te barsten, wat voor de eigenaresse misschien niet altijd even aardig is.

Een ander mooi momentje: wanneer je 's ochtends vroeg van een favela funk feestje afkomt (niet die funk die je denkt, maar een kontschud funk), de stad ontwaakt en jij wordt bijna omver gevlogen door een enorme blauwe vlinder! En nee.. ik was niet onder invloed, Amy zag het ook. Dit is Rio!

Dat waren voor nu even de nieuwtjes uit Rio!

De volgende update zal ik wat sneller doen, maar maak jullie geen zorgen, ik geniet hier gewoon lekker verder

Liefs en BEIJAO!

Hoe word je carioca?

Een echte carioca (zo worden de inwoners van Rio genoemd) worden is natuurlijk onmogelijk binnen een maand tijd, maar toch doe ik m'n best:

1. Sinds vorige week ben ik in het bezit van het bekende braziliaanse bikinibroekje. Niet een echte tanga, want die zie je hier ook eigenlijk vrij weinig gelukkig. Maar een degelijk zittend broekje die ik trouwens nog niet heb durven aandoen, omdat dan de afdruk van het hollandse broekje duidelijk te zien is. Nog even bedenken dus hoe we dat gaan aanpakken...

2. Eergisteren zijn Kim en ik samen met Stefano (de eigenaar van het hostel) naar het cartório (een soort van gemeente register) gegaan om een CPF te halen, een BSN. Met CPF tel je pas echt mee en deze kan altijd van pas komen als je je wilt inschrijven voor bepaalde organisaties, betalen, of als je gaat trouwen. Maar dat mag Kim eerst uitproberen, gheh!

3. Op elke hoek van de straat vind je wel een juice bar met de lekkerste sucos en vitaminas. Dagelijkse must dus voor de nodige vitamientjes! En het leukste is eigenlijk de soorten fruit te proeven met de gekste namen.

4. De samba dansen lijkt misschien makkelijk, maar is toch lastiger dan je denkt. De nodige samba-lesjes hebben we al gehad tijdens de avondjes stappen. Soms zit je ineens helemaal in het ritme en dan plotseling voel je je toch wel echt een houterige boeren trien. Frustrerend! Oefening baart kunst zeggen ze toch??

Een paar dingen die nog missen:

1. Portuguees leren spreken. Het gaat wel al wat beter en kan een redelijk gesprek volgen en begrijpen maar toch is het nog wat lastiger dan ik had gedacht. Vooral de klanken en uitspraak maken het af en toe een lastig taaltje.

2. Fanatiek sporten op de Copacabana. Cariocas zijn sportievelingen en dat is te zien aan de afgetrainde lichamen. 's Ochtends voor de zon opkomt en 's avonds nadat die is ondergegaan worden de witte lange sportsokken en korte broekjes of leggings uit de kast getrokken.

Zweten is sexy dus. Maar eerst op zoek naar wat motivatie...

Ondertussen is Amy hier ook nog in Rio en zijn we samen met Kimi al 2 weken de chefs cuisine van Mellow Yellow. Oftewel, het ‘werk' hier bestaat uit de lange rijen in de supermarkt trotseren -die zijn trouwens echt niet normaal- en daarna een maaltje klaarmaken voor een man of 15. Sinds vorige week hebben we een werkschema, vier uur per dag, dat is wel fijner want daarvoor zaten we maar een beetje te wachten tot we ergens konden helpen. Het hostel is sinds een maandje naar een andere locatie verhuisd en dus moet er nog veel gebeuren (alleen gebeurt het niet echt..) Er zijn nu ook geen gasten, dus alleen de mensen die er ‘werken'.

Een beetje vaag nog allemaal, maar wel veel vrije tijd en dus veel straaaaand!! En feestjesssss!! Binnenkort willen we nog met z'n 3-en een tripje maken naar Ilha Grande, een eiland voor de Braziliaanse kust, op ongeveer 3 uur afstand van Rio. Wat een leven, ik geniet er wel van voor jullie allemaal!

Dikke beijo en abraço vanuit Rio!

UWOOOOHHH in de metro

De metro nemen in Rio de Janeiro: een ervaring op zich! De NS met winterregeling, en dus overvolle treinen, is er niks bij. Het enige verschil is dat ze hier wel gewoon rijden, en elke dag overladen vol met carioca's, de inwoners van Rio. Vooral tijdens carnaval was het proppen in de metro, maar het feest begon dan ook daar al met zingende en op het plafond trommelende feestbeesten. En schreeuw maar mee: Uwoooooh!!!

Vorige week woensdag ben ik hier aangekomen! Na een lange reis van bijna 24 uur stonden Kim, Rodrigo en Thiago (zwager van Rodrigo) mij op te wachten op het vliegveld. Eindelijk Rodrigo in het echt leren kennen!

Ik was blij toen alle bagage inclusief samba-pakjes natuurlijk aan was gekomen. Want carnaval stond op het punt om los te barsten! En dat merkte je aan alles. Omdat het carnaval in Rio het grootste ter wereld is -o melhor do mundo-komen er in die periode miljoenen mensen vanuit alle hoeken van de wereld naar de stad. Het strand was druk, de straten zijn druk, de altijd volle metro's zijn zowaar nog drukker, en vooral op het busstation waar we Amy vrijdag hebben opgehaald kon je over de hoofden lopen. Amy kwam, na Mexico en Midden-Amerika in 4 maanden te hebben bereisd, ook naar Rio met het doel: carnaval! Dus na die tijd was het natuurlijk super elkaar weer te zien en dat hebben we dan ook gevierd met een lekkere pizza avond. Een all-you-can-eat pizza avond! Dit restaurant kom je binnen, en nog voor je zit krijg je verschillende soorten pizza's aangeboden. Gewone pizza's zoals wij ze kennen, maar ook (kwijlkwijl) chocolade pizza met ijs, brownies of aarbeien en bananen pizza met kaneel. Een feestje op zich dus.

Zaterdag begon officieel het carnaval. Elke wijk heeft een eigen bloco. We hebben een paar blocos meegemaakt, maar de echte carnavalskriebels kreeg ik pas toen we naar Sambódromo gingen. Dit is de plek waar beroemde samba scholen de optocht lopen. Helaas lukte het toen niet om een betaalbaar kaartje te bemachtigen maar we hebben wel de wagens, muziek en prachtige kostuums gezien voor ze hetSambódromo ingingen. Van heel dichtbij heb ik zelfs een avondje mogen ervaren hoe het voelt met zo'n verentoestand op je hoofd, haha. Er liepen namelijk wat mensen van een samba school op straat, die al klaar waren met de optocht lopen en dus een deel van hun mooie pak als presente (kadootje) gaven

Een grote happening dat carnaval van Rio! En NIKS in vergelijking met het zuidelijke carnaval in Nederland, haha! Ook qua temperaturen niet trouwens. Lekker warm hier, met elke dag een graadje of 30 en stralende lucht. Nog maar 1 keer hebben we een regenbui meegemaakt, toen we naar Luccas gingen waar we waren uitgenodigd voor een churrasco (bbq). Gastvrijheid ten top, aangezien wij niemand kenden, maar de mensen zijn zooo lief!

De tijd gaat al snel, ik heb hier nog maar een kleine week vakantie en dan begin ik in het hostel. Afgelopen week zijn we er al even geweest. Mellow Yellow gaat overigens van locatie verhuizen, wanneer precies is geloof ik nog niet duidelijk, maar ben benieuwd.

Ok, ik ga nog even door hier met carnaval! Onofficieel dan, want het eigenlijke carnaval is allang al afgelopen maar omdat t hier zulke feestbeesten zijn gaan ze nog even door. Voor vanavond hebben we wel kaartjes kunnen krijgen voor het Sambódromo, en gaan we de 6 finalisten van de samba scholen zien! Morgen is er nog een heel beroemde bloco die optreedt en dan is het weer een jaartje wachten voor het grootste feest van de wereld losbarst.

Liefs en kus vanuit een sprankelend Rio!

La vida es un carnaval

Jawel, het werd wel weer eens tijd voor een zonnetje!

En dus vertrek ik over 4 weken naar Brasil.Naar Rio wel te verstaan!

Samen met Kim -die de dagen aftelt om zich te herenigen met haar grenzeloze liefde Rodrigo- en Amy - die met haar rugzakje al menig Latijns-Amerikaans land heeft aangedaan de afgelopen maanden- hoop ik de samba te leren dansen in de straten van Rio en ondertussen de praias van Copacabana en Ipanema onveilig te maken!

Na carnavalis het plan in Hostel Mellow Yellow te gaan werken, waar Kim al tijdens NHTV stage heeft gelopen.

Ik kan niet wachten!!! Eindelijk naar Brasil

http://www.reismee.nl/beheer/videos/view/12818/

Alweer bijna 3 weken thuis

… En das best even wennen. En toch ook weer niet want alles is eigenlijk gewoon hetzelfde gebleven. Maar 7 maanden is niet niks en best lang. En toch ook niet. Oftewel: double feelings!

Ik zal nog even vertellen hoe mijn reis verder door Mexico was. Nadat ik aangekomen was in het mooie San Cristobal de Las Casas ben ik weer een beetje verliefd op het mexicaanse geworden. Alles was weer zo mexicaans: het eten, het leuke accentje, de muziekjes, de oude kevers... Heerlijk! Na 2 dagen in San Cristobal doorgereisd naar Palenque, de stad van een van de grootste Maya-ruines in Mexico. De ruines liggen prachtig midden in de jungle en terwijl je je verbaasd over wat de Mayas hier 10duizenden jaren geleden allemaal hebben gebouwd, hoor je op de achtergrond de brulapen tekeer gaan. Jammer vond ik het alleen dat het een heel toeristische attractie was en er ontzettend veel Nederlanders waren.

Na Palenque heb ik weer een busje gepakt om 6u te reizen naar Campeche, een stad aan de noordkust van het schiereiland Yucatan. Daar heb ik eindelijk een beetje gerelaxed want ik was het constant inpakken en reizen inmiddels best een beetje moe geworden. In het hostel heb ik een heel aardige Argentijnse vrouw leren kennen, Teresa, die me de stad liet zien en me vol glorie vertelde over haar ‘patria’ Argentina. Geweldig mens!

De volgende middag: op naar Merida, een van de meest typisch Mexicaanse steden op Yucatan. Hier vond ik het meteen al geweldig en wilde eigenlijk niet weg. Het hostel lag heel centraal, ik sliep op een soort van gangetje in de slaapzaal (nog nooit vergezeld van zoveel muggen een goede nachtrust gemaakt) en leerde superlieve mensen kennen. De eerste dag met 2 zwitserse meisjes de stad verkend en ’s avonds op stap geweest. De volgende dag werd ik meegevraagd met 2 mexicanen die ik ook van het hostel kende en die met een hele familie/ vriendengroep van hen naar de Maya ruine Uxmal gingen (jawel nog meer ruines). Ze hadden een busje en ik paste er makkelijk bij. Een geweldige dag gehad in het snikhete gebied van de ruines die ik overigens op mijn top3 lijstje zet, nu ik een echte kenner ben. Na de ruines zijn we nog naar de grotten geweest; een enorm uitgebreid gangenstelsel ondergrondt het schiereiland Yucatan en nog steeds is niet alles ontdekt. We konden naar beneden -glibber de glibber- en met nog eens 300 muggebeten extra, waarna we om stipt 20u de vleermuizen naar buiten konden zien vliegen. Het waren er denk ik wel duizenden en een heel bijzondere ervaring ondanks dat ik enigszins bang was een vleermuis in m’n haar te krijgen. Die avond was er een wekelijks zondag-spektakel bezig op het centrale plein in Merida, met dans, muziek en eten.

De volgende dag toch maar besloten te vertrekken ondanks dat ik nog best even had willen blijven. Maar het idee van zon, zee en strand lokte me toch naar Tulum, aan de andere (Caribische) kant van Yucatan. En dat was het waard! In de bus leerde ik Rita kennen, een al wat oudere mevrouw uit Chemuyil, die me uitnodigde om haar familie te ontmoeten, haar huis te zien en te eten. Heel lieve familie die me zelfs nog meevroegen naar Chetumal (in het zuiden) te gaan de volgende dag. Helaas had ik daar geen tijd voor, maar het laat maar zien hoe lief en open de mensen daar zijn! Ik verbleef in een hostel met 16 andere mensen op de kamer wat voor heel wat gesnurk zorgt. De laatste ruines (van Tulum) waren het ook absoluut waard door hun ligging aan de kust. De turquoise blauwe zee en het parelwitte strand maken veel goed. Daar heb ik me dan de rest van de dag ook goed vermaakt.

De laatste dag op naar Playa del Carmen waar ik me weer heb herenigd met de 2 zwitsersen Kerstin en Janine. Wezen stappen daar om de volgende dag na niet zo’n heel lange nacht en ook een beeetje aan de late kant naar het vliegveld in Cancun te vertrekken voor mijn vlucht naar Atlanta. Het was allemaal gelukt.

En zo kwam ik de 30^e aan op Schiphol waar heel wat lieve mensen op me stonden te wachten! Super om zo thuis te komen en ook weer lekker verwend te worden door mamiii

Dat was het dan.. 7 maanden in Midden-America, in 5 landen geweest en zoveel mensen leren kennen.

Een geweldige tijd die voor herhaling vatbaar is!

2 Schildpadjes in Centraal Amerika

Alweer 2 weken sinds we vertrokken zijn uit La Ceiba. Het waren bijzondere laatste dagen, ten eerste natuurlijk omdat Jurgen via Roatán naar Ceiba kwam en ik hem zoveel mogelijk heb laten zien! Daarnaast was het heel dubbel omdat ik wegging. We hebben nog vele ‘afscheidjes’ gedaan waaronder een grote ‘ hasta pronto’ surpriseparty op de school.

Dinsdag 6 juli zijn we vertrokken, als 2 schildpadjes met hun hele handeltje op de rug- daarnaast sleep ik ook nog een koffertje mee die Jurgen voor me had meegenomen uit NL. Allereerst zijn we naar Tela gegaan, om nog maar even te genieten van de Hondurese caribische kust. We hebben niet veel gedaan behalve de halve finale gekeken en gezwommen. Het was zoals gewoonlijk lekker warm en de hotelkamer met airco was daarom een uitkomst. De dag erop naar Copán, een van de trekpleisters van Honduras door de Maya Ruines. Elena doet sinds mei haar stage in Copán, dus die zag ik nu in korte tijd voor de tweede keer. Daarnaast kwam Joshue ook een dagje naar Copán, omdat ie me natuurlijk al vwreeeselijk miste. Het was heel leuk en apart daar met Jurgen, Elena en Joshue samen te zijn, we hebben lekker gegeten en gedronken en Jurgen en ik zijn naar de ruines geweest en naar het vogelpark. Na 2,5 dag daar was het dan echt tijd de grens over te gaan – adios Honduras...- op naar Guatemala. Allereerst bleven we in Antigua, een prachtige koloniale stad (waar ze de grootste pizzas van Napoli hebben). Het was zaterdag dat we daar aankwamen dus wat dachten Jurgen en ik: stappuhhh! Helaas kwamen we erachter dat alles om 1uur dicht ging net toen we het echte Antiguaanse uitgaansleven wilden gaan meemaken. De politie controleert elke bar en het is een soort kinderachtig spelletje tussen de bareigenaren en de politie. Toen dus maar vroeg naar bed, de volgende dag was de finale en we moesten op tijd een goeie plek zoeken om het op groot scherm te kijken. Na wat barretjes afgeweest te zijn bleek dat er voor veel gereserveerd moest worden! Kan je nagaan hoeveel NLers er al een plaatsje hadden bemachtigd... Gelukkig vonden we een gezellige bar waar de Spanjaarden – al waren het er niet veel- boven zaten en alle NLers beneden. De sfeer zat er goed in, jammer dat de oranje mannen toch niet tot een goal kwamen! Als klap op de vuurpijl regende het ook nog eens pijpestelen toen we de bar uitkwamen dus zat er weinig op dan van de Guatemalteekse koffie te genieten en de vele markten rond te struinen. De volgende dag hebben we nog wel wat kunnen zien van de Antigua en ’s middags hebben we bus gepakt naar Panajachel, wat aan Lago Atitlán ligt, een meer omringd door 3 vulkanen. Iedereen die naar Guate gaat heeft het altijd hierover en ik had er dan ook veel verwachtingen van. Helaas viel het een klein beetje tegen, misschien door het bewolkte weer en de mensen die veel te opdringerig waren, maar evengoed hebben we het er leuk gehad. We hebben rondom het meer 2 andere dorpjes bezocht, waar de mensen nog de traditionele kleding dragen. Vanuit Panajachel hebben we de grootste markt in Guate bezocht die twee keer per week in Chichicastenango wordt gehouden. Dit vonden we allebei wel een heel bijzonder dorpje, overal zie je wel dezelfde soort stoffen, beeldjes en tassen maar toch is het heel mooi al die kleurtjes. Vooral de kerk Santo Tomás was het bezoek waard; de mensen houden er de hele dag door nog typische Maya rituelen en ook in de kerk zie je de meest vrome mensen die op hun knieen naar het altaar kruipen.

Na 4 dagen rond het meer hebben we de bus gepakt naar Huehuetenango – jawel, verspreekt u zich niet! Vanuit daar zijn we meteen doorgegaan naar Todos Santos, de meest bijzondere Guate- ervaring voor mij. Het dorpje is totaal afgelegen en de inwoners hebben hun eigen Maya taal en klederdracht. Vooral het mannenpakje is heel opvallend: een rood wit gestreepte broek en een jasje met kleurige kraag, denk daar nog een zelfgewoven tas bij met alle kleuren van de regenboog en het plaatje is af. Ondanks dat de mensen voor ons de grootste bezienswaardigheid waren, vormden wij voor hen de attractie van de week. Waarom? Als je bedenkt dat de gemiddelde Todosantero ongeveer tot Jurgen z’n heup kwam, kan je je wel voorstellen waarom iedereen giechelend omhoog keek. Na een tijdje best heel irritant, vooral omdat er bijna geen andere buitenlanders (of gringos) waren... Toch hebben we het superleuk gehad, we sliepen bij een locale familie en onze kamer leek een cel inclusief muis op de laatste avond. De bezigheid in Todos Santos is simpelweg hangen op het centrale plein, praten en patat eten. Verder is naar de kerk gaan heel belangrijk en leven de mensen om te overleven. Ik ben blij dat we hier zijn geweest maar toch ook wel blij dat het waar ik nu zit iets warmer is (het was er namelijk ontzettend koud!).

Na 2 super gezellige weken reizen, zijn travelbuddy Jurg en ik gisterochtend vroeg om 3 uur opgesplitst. Ik ging met de chickenbus (oude Amerikaanse schoolbus) naar de grens en zit nu in San Cristobal de Las Casas, MEXICO! De reis was verschrikkelijk, de maximale snelheid was ongeveer 15 km per uur en ging door de hoge bergen over ongeasfalteerde wegen. Elke 500m werd er denk ik wel gestopt omdat er weer een gezin met 6 kids inkwam, en ieder gezin bracht zo zijn eigen luchtje mee.... Daarnaast hebben ze de gewoonte lekker met z’n 3en naast je te komen zitten, op een bankje voor 2 én terwijl er twee rijen verder op genoeg plek is. Nou goed, na 4,5 uur was ik van die kippenbus af. Hou je vast en probeer de logica te begrijpen van het transport in Guatemala: eenmaal bij een pompstation aangekomen te zijn, werd ik op straat gezet met m’n spullen. Vanaf daar moest ik een busje nemen – helemaal volgeladen- naar La Mesilla, het grensplaatsje. Vanaf daar een tuktuk naar de douane vanwaar je na het paspoort stempelen een taxi collectivo moet nemen door 3 km niemandsland naar de Mexicaanse migratie. Daar dan nog een stempeltje en een rekening voor belasting die ik de komende dagen moet betalen bij een bank en daarna verder naar Comitan in een busje. Vanaf daar was het dan nog 2 uur naar San Cristobal waar ik na 12uur kapot aankwam. Heerlijk, reizen!

Ik voel me echt weer in Mexico, het lijkt hier op Oaxaca waar ik 3 jaar geleden zat! De komende dagen ga ik m’n best doen op tijd in Cancun aan te komen, maar onderweg wil ik nog best veel zien. Onder andere Palenque, Campeche en Tulum.

Hoop jullie dan snel weer te zien in Nederland! Oja, voor degenen die het leuk vinden een schiphol momentje mee te maken: 30 juli om 12.10u

Liefs!!