Laatste dagen in mi Ceibita

Vreemd zo deze laatste dagen, het ene moment kan ik heel verdrietig zijn- jullie kennen me wel- en het andere moment zie ik heel erg uit naar het reizen en terugkomst in Nederland. Dubbele gevoelens en het zal nog wel een tijdje duren voor die weggaan.

Gisteren heb ik een supermooie surprise surprise gehad van m’n amigos Joshue, Nelda, Arlis en haar zoontje en Matias. Ik had al een klein vermoeden toen ik een vreemd – niet voor mij bedoeld – smsje van Joshue ontving. Maar toen hij daarna met het verhaal kwam dat Nelda ziek was en waarschijnlijk dengue had werd het toch wel wat serieuser en gingen we zo snel mogelijk richting haar huis om te kijken hoe het met haar ging. Na heel wat telefoontjes tussen Joshue en Arlis en nog meer vaag gedoe waar ik achteraf toch wel wat van zou moeten vermoeden kwamen we bij Nelda’s huis aan. Ze deed de deur open in het donker en steunde en kreunde alsof ze echt ziek was. Toen ging het licht aan SORPRESAAAAA! Ze hadden het mooi versierd met oranje balonnen en ik kon niet stoppen met lachen, was er helemaal ingetrapt. Buiten hebben we superlekker typisch eten gegeten aan een mooi gedekte tafel, zo lief! Ben zo blij dat ik deze lieve, gekke Ceibeños heb leren kennen.

Ik zal alles zo missen; mijn vrienden en de school, de brandende zon en de mooie natuur, de lieve mensen en kindjes van het weeshuis, mijn eindeloze wandelingen en taxiritjes, de bonen en rijst, waterflesjes bijvullen uit een zakje en geen water hebben voor een hele dag als je net zo bezweet bent en verlangd naar een douche, alles delen en tegelijkertijd niet alles aan iedereen kunnen geven, de man van de pulperia en de politieagent die altijd knipoogt, het licht dat uitvalt en m’n ventilatortje, de gekko’s en kakkerlakken, de man die met paard en wagen langs de huizen gaat en guineoooos schreeuwt, het wachten en relaxen, het strand en casa Roselyn, de voetbalgekte en het verlies van la ‘ H’, de lunches bij Doña Alberta en m’n eeuwige sandwiches, de mall en de markt, horchatas en rum, El potrero en Hibou, gebeld worden door mensen die je niet kent maar die je telefoonnummer weten doordat je net hebt opgewaardeerd, en nog zooooveel andere dingen! Zoveel meegemaakt in 6 maanden, zo’n geweldige tijd gehad!

De laatste dagen nog maar goed genieten dus, en niet alleen maar met Jurgen! Vanmiddag ga ik hem ophalen van de ferry van Roatan en show ik alle must-sees van La Ceiba.

Maandag vertrekken we naar het westen en laat ik Ceiba achter me ... voorlopig dan!

Mirando aquel mar de estrella llegue a ceibita la bella
Pico a piquito poquito a poco pico bonito me tiene loco
No soy rombito zo pero se de naufragar
que sea en las isla de la bahía
y que no me venga a buscar

Polache

Vergeet niet de laatste 3 videos te kijken!

Wedstrijd wekker

Ja ja.. ik ben al 5,5 maand in Honduras, dussss inmiddels volleerd Catracha (Hondurese). En wat doe je dan als Honduras in de Worldcup meespeelt?? Juist, je doet mee, koopt een shirt, voelt de spanningen mee, krijgt kippenvel bij het WakaWaka lied, kleurt je gezicht nog net niet in smurfblauw met sterretjes, en… zet je wekker om 4.30u om de wedstrijd te kunnen zien. Dat is wat ik vanmorgen heb gedaan. Daar zaten we dan, om 5.30 klaar voor de wedstrijd. Het was de eerste keer dat de taxi chauffeurs ons afwezen, te gehaast om op tijd voor de buis te zitten, maar gelukkig waren we op tijd voor de aftrap. Helaas mocht het zo zijn dat de chille Chilenen domineerden en het 1-0 op 1-0 bleef hangen. Jammer, adios kippenvel en hola España bij de wedstrijd zaterdag.

Afgelopen week was Miriam hier de hele week! Het was super en ik had eindelijk weer eens een normaal HUIS, waar we konden koken en kleren wassen en met airco slapen. Afgelopen donderdag zijn we om 6u opgestaan om met de kids van het weeshuis waar Miriam meehielp naar Tela te gaan. Ik was meegevraagd omdat het 22 kinderen zijn en er slechts 2 volwassenen waren. Het was een onvergetelijke dag, zowel voor de kids als voor mij. We zaten met z’n allen in een busje gepropt wat normaal voor ongeveer 15 personen zou gelden. Het deed er allemaal n iet toe, toen we na 2 uur aankwamen in Tela, gingen we naar Lancetilla- het natuurpark waar ik al eerder was geweest. Daar hebben we rondgelopen en in een rivier afgekoeld. De kindjes waren allemaal zo lief en als je bedenkt wat ze allemaal hebben meegemaakt kan je je niet voorstellen hoe ze zo vrolijk kunnen zijn. Veel kindjes zijn misbruikt (zelfs kleine Lola van 4 jaar), mishandeld en veel hebben geen ouders meer. 1 meisje, Rosita, was vrij nieuw in het weeshuis en was stilletjes. Ze zat al de tijd bij me op schoot en toen we gingen badderen vroeg ze me: ‘wil je meehelpen zoeken naar m’n mami? Of neee, ik wil dat jij m’n mami bent!’ Hartbrekend, zo’n schatje! Na Lancetilla zijn we nog naar het strand geweest, prachtig! Terug in Ceiba waren we gebroken en zijn we meteen gaan slapen.

Miriam kon niet in Honduras zijn, zonder dat we nog even naar het geliefde Utila teruggingen, dat hadden we al afgesproken toen ze wegging. Vrijdagochtend namen we de ferry en alles was weer zoals altijd, je komt dezelfde mensen tegen die nog steeds denken dat we zusjes zijn (ghehe!). Ennn zelfs de politieman met té korte shorts als ie gaat sporten. Heb me weer kapot gelachen om zijn kunsten, hij doet me extreem veel denken aan de verkeersregelaar van de Mars-reclame, remember?! Spencer, een gast uit Tegus die we de eerste keer in Utila hadden leren kennen, was ook dit weekend overgekomen. Natuurlijk 2 avonden uitgeweest, lekker gegeten en zaterdag eindelijk gesnorkeld. Iedereen komt naar Utila om te duiken/ snorkelen maar Tessa was er alleen nog maar geweest om te chillen en feesten. Zaterdag was het dan zover, na een live vechtpartij voor onze neus om wie ons mee zou nemen in de tuktuktaxi– oeps!- stapte we in de tuktuk van een van de vechtbaasjes om naar het uiteinde van het eiland te gaan. Daar snorkels gehuurd met flippers en het water in. Helaas was de zee wat te wild en had ik na een half uur keihard flipperen ongeveer 2 liter zeewater binnengekregen. Hoe dan ook was het supermooi en hebben Miri en ik ons prima vermaakt. Vooral door de foto’s…

Vandaag is zij weer terug gegaan naar Duitsland en is alles weer gewoon, zit ik weer in m’n eigen huisje met ventilatortje, standaard sandwiches en lekkende wc. Ach.. alles went! Ben hier nog maar 2,5 week, zo raar! Over precies 2 weken komt Jurgen al. Ben nu vooral bezig met m’n schoolopdrachten want dat is nog heel wat werk. Daarnaast zijn er best wat studenten en ben ik dus na t werk continue de hort op.

Hoe zijn de sferen daar?? Iedereen oranje?? Hup Holland Hup!? Blijf m’n wekker niet zetten... Gelukkig spelen ze morgen op een normale tijd!!

VIVA HOLANDA!

E un carnaval!

Exploring never bores

Nieuwe culturen, nieuwe avonturen

Alweer een tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen, dit keer zal het kort en krachtig zijn want sta op het punt te vertrekken.

Wat is er allemaal gebeurd:

- Na een lange zoektocht eindelijk een appartement gevonden, in dezelfde wijk als waar ik woonde en dus ook de school zal zijn. Het vervelende is dat het er snikheet is, er bijna geen ventilatie is en de hitte van de airco van de buurvrouw regelrecht in mijn kamer komt. Verder ook nog geen meubels, alleen een bed en koelkast! Joshue, m´n collega, komt bij me wonen, gezellig! Het poepende muisje is dus verleden tijd.

- Afgelopen weken is de temperatuur flink gestegen en was het eergisteren rond de 43 graden. We zijn ´s middags naar de rivier geweest om een beetje af te koelen. Gister heb ik een regendansje gedaan toen er wat spetters vielen; nog nooit zo op regen gehoopt.

- Toen we dinsdag naar Rio Maria gingen is er nog wat spannends gebeurd. We waren met een vriend van me meegereden, hij had zijn auto bovenaan de rivier geparkeerd en alles was leuk, lekker chillen in de rivier. Totdat er een man met machete kwam die zei dat er was ingebroken in de auto. Alvaro´s spullen waren allemaal meegenomen waaronder documenten, mobiel en portemonnee. Iemand had de 3 jongens gezien die het raam hadden stukgeslagen en hij ging meteen op zoek. Niet zo´n heel slim idee want het is best gevaarlijk en je weet nooit of ze wapens bij zich hebben of hoe de ouders reageren. Uiteindelijk had hij ze gevonden, is de politie gekomen en zijn er 2 van de 3 jongens (16 jaar) ontsnapt. De 3e heeft alles opgebiecht wat ze ooit hadden gedaan en we hopen op een goede afloop en terugkeer van de gejatte spullen.

- Ik heb een pakketje met gesmolten stroopwafels en paaseitjes gekregen van Hansa en Denise! Ondanks dat het er niet meer helemaal uitzag zoals het hoort ben ik toch heerlijk aan het genieten van deze Nederlandse traktatie.

Vanochtend heb ik mijn backpackje weer gepackt, veel te veel mee natuurlijk. Onderweg van mijn appartement naar de school -10 minuten- zijn er wel 8 taxi´s toeterend langsgekomen. Eerst ga ik vandaag naar Tegucigalpa, dan daar overnachten, morgenochtend naar Managua (Nicaragua), daar overnachten, dan de volgende ochtend naar San Jose alwaar ik Elena (vriendin uit Guatemala) hoop te zien! Ben klaar voor mjin nieuwe avontuur en hoop jullie volgende keer weer te kunnen verblijden met verhalen uit Nicaragua en Costa Rica.

Veel liefs!!

Op avontuur in the big city

Zal wat meer vertellen over Semana Santa, de heilige week waar iedereen zo naar uitkeek en die net zo heilig is als Koninginnedag in Nederland, oftewel: niks heiligs aan. Het was een week van bier drinken in de Zona Salva Vida- een speciaal gepimpte zone in het uitgaansgebied- badderen en genieten van een weekje vakantie. Dat heb ik dan ook zeker allemaal gedaan. Eerst maandag naar mijn vrienden in Casa Roselyn, daar gechilld, mijn schouders opgehaald voor een kakkerlak onder m'n kussen en de volgende ochtend een verfrissende hiking gemaakt. De rest van de week was een groot feest wat meestal begon in mi casa waarna we naar de zona gingen. De week was te snel voorbij, al denk ik dat het niet veel langer had moeten duren of heel Ceiba kon zich aanmelden bij de A.A.

Na lang wikken en wegen, of ik nou naar Belice, Costa Rica zou gaan of het risico van een boete zou lopen, besloot ik dan toch een dag te voren naar de hoofdstad Tegucigalpa (Tegus) te gaan om mijn visum te verlengen. Maandagavond kwam ik na een busrit van 12 uur helemaal gesloopt aan. Onderweg had ik een vervelende uit-z'n-mond-stinkende cowboy en een kerkliedjes-zingende vrouw moeten weerstaan. Het hotel waar ik die nacht zou blijven was in de goede wijk van de stad, dichtbij het Migratie kantoor, volgens mijn vriend Lonely Planet althans. De volgende ochtend bleek dat het kantoor was verhuisd en een heel eind buiten de stad lag. Daar aangekomen na 3,5 uur eindelijk de stempel gekregen voor 30 dagen langer in Honduras, joepie! Na m'n spullen in een ander hotel in het centrum te hebben gedropt naar een plaatsje buiten het chaotische Tegus gegaan, genaamd Valle de Angeles. Een mooie naam voor een dorpje en absoluut toepasselijk. Het kleine busje baande zich een weg door de bergen, met fantastische uitzichten op de valleien met naaldbomen- Honduras' nationale icoon. In het busje leerde ik de aardige Ramiro kennen, die me graag zijn dorp wilde laten zien. We zijn eerst naar het museum geweest, waar werkelijk alles wat maar oud was te vinden was. Daarna hebben we geluncht en zijn we nog naar een souvenirwinkeltje geweest waar Ramiro me zelfs nog een aandenken aan Valle kocht! Die middag kwam ik terug in Tegus toen het al een beetje donker was, blij dat ik was aangekomen in het hotel heb ik de chinese afhaal gedeeld met de eigenares van het hotel. Woensdagochtend weer vroeg op om nog wat op te kunnen snuiven van het stadse leven en daarnaast de smog van deze hoofdstad. Om half 9 zat ik in de kathedraal, heiligerd... Ben naar het nationaal museum geweest, een licuado gedronken in het park en lekker rondgeslenterd.

Tegucigalpa- La Ceiba; onderweg in de bus, Comayagua, Siguatepeque, Lago Yojoa passerend... Plaatsen die ik ken vanuit de boekjes, mijn vriend Lonely Planet en van horen zeggen. Plotseling besef ik me, terwijl de zon achter de bergen ondergaat, en weer een dag achter zich laat, dat ik toch echt in Honduras ben. Meteen daarna realiseer ik me ook dat ik hier zo snel gewend ben geraakt, zoveel mensen heb leren kennen en dat ik me ontzettend thuis voel, zelfs in een gevaarlijke stad als Tegus. Het was fijn weer terug te zijn in Ceiba, home sweet home : )

Somos los que estamos y estamos los que somos

Veranderingen...

... En dan heb ik het niet over de lente die aan is gebroken in Nederland- al doet me dat natuurlijk wel ontzettend veel deugd (14 graden! Pas op dat je niet zweet!)
Nee, heb het over het feit dat ik me net op en top op mn gemak voelde, en nu verandert t allemaal.

Allereerst is Miriam vorige week weggegaan, vriendinnetje uit Duitsland. We konden t zo goed met elkaar vinden maar helaas moest zij weer back to reality.
Daarnaast is, nadat de school kleiner is geworden en ik met m'n baas in een klein kantoortje zat, nu de hele school omgetoverd tot 1 grote bouwval. Vandaag gaan
we beginnen met de verhuizing, omdat er simpelweg niet genoeg geld was om het pand te betalen. Ontzettend triest natuurlijk, nadat m'n baas hier 12 jaar
zijn school heeft gehad, vanaf het prille begin. Toch houdt hij altijd een glimlach op zn gezicht, wat een positiviteit! Enig nadeel voor mij is dat de klassen
gaan plaatsvinden in... mijn huis! Of ik kon kiezen om te blijven, of met een familie wonen. Dat laatste zie ik ook niet helemaal zitten aangezien je veel
minder vrijheid bij een familie hebt en ik hou nou eenmaal van vrijheid :) Ben van plan vandaag op zoek te gaan naar een klein appartementje, kijken of dat gaat
lukken. Daarnaast kan mijn kamertje waar ik nu zit dan ook gebruikt worden als klaslokaal want in mei komt er een grote groep studenten van 23. Daar is het wachten
dan ook op, want tot nu toe zijn er steeds 1-4 studenten per week.

Aankomende week is het Semana Santa, de heilige week! Ik heb er ook een heel heilig beeld bij, heiligerd als ik ben, van toen ik in Spanje was. Toch, katholiek
als ze hier zijn, gaat het vreemd genoeg alleen maar over FIESTAS! Het schijnt een grote bierdrinkerij te worden met feestjes op het strand. Klinkt als muziek in de
oren en ben heel benieuwd!
Rafael heeft me gevraagd of ik wil helpen met de organisatie van een electro party op het strand, Luna y Sol. Als eeuwige electro-lover (ahum) zeg ik daar natuurlijk
geen 'no' tegen. Naast dit alles moet er ook nog gewoon gewerkt worden, staat er een concert van Mr. Vegas op de planning en zal ik voor 7 april het land uit moeten.
Dat wordt dus snel een tripje plannen!

Tot snel! Een zalig pasen alvast, zal een lekkere frisse cerveza Hondureña op jullie drinken als ik op het strand zit!
xoxo

One cannot tell what living life is until he´s been to Utila...

Daar zit ik dan weer, op kantoor, na een nogal misselijkmakende bootrit van Utila terug naar La Ceiba. Telkens als ik denk aan afgelopen weekend is het net een droom; of beter gezegd: ik weet het zeker, Utila ís een droom! Dit prachtige Caribische eiland is zó anders en zó fantastisch dat woorden het niet kunnen beschrijven. Als ik zeg dat ik 2 keer de ferry heb geskipt zegt dat misschien genoeg.

Afgelopen vrijdag met Miriam (een tot tweelingzusje omgedoopte Duitse) de ferry genomen. Bepakt en bezakt richting het cheape hotelletje waar ik 2 weken geleden ook verbleef, feels like home! Die dag heerlijk op het strand gelegen, gezwommen en me laten opvreten door zandvlooien. We waren met nog 2 Spanjaarden, een Franse jongen, Italiaans meisje, mijn huisgenootjes Jessica + Martin en collega Henrry. ´s Avonds zijn we naar een bbq geweest, georganiseerd door een van de vele duikscholen. Het eten was heerlijk, en een Hondureense bbq zal niet compleet zijn zonder bananen met chocolate op de bbq, jammi!

De volgende dag was het weer niet zo heel mooi. Miriam en ik besloten om een quad te huren (hét vervoermiddel op Utila) en het eiland een beetje te verkennen. Laat het nou zo zijn dat we niet wisten hoe het ding werkte en de motor als een kettingzaag klonk omdat je moet schakelen. Als 2 diehard toeristen reden we de berg op, totdat de motor afsloeg en we vervolgens de berg net zo hard weer afgingen. Miriam wist de rem niet zo gauw te vinden en na ongeveer 5 meter - gelukkig maar- knalden we tegen een wrak van een auto op, ik nog krampachtig proberend me af te zetten. Het was al te laat... gelukkig was die auto maar 160 jaar oud en konden de eigenaren er ontzettend om lachen.

Later het 2e ongeluk: na de Spaanse Maria te hebben opgepikt zijn we naar het privé strand Bango Beach gequad. Dit keer wel gebruikmakend van de versnellingen natuurlijk. Op het strand zijn we uit verveling gekke foto´s gaan maken. De zelfontspanner op een paaltje, met zijn 3en in een hangmat en... KRAK! Gevolg: 3 bijna-in-hun-broek-piesende-meisjes. We zijn maar snel weer op de quad geklommen en naar de andere kant van het eiland gegaan waar de zonsondergang prachtig was.

Die avond weer wezen stappen, en houd je vast: weer een ongeluk, dit keer niet onze schuld... Een van de Utileños die we hadden leren kennen probeerde zijn quad te draaien in een smalle straat, hij gaf te veel gas achteruit, en plotseling stonden Miriam en ik daar tegen de muur geklemd. Ik was zo bang op dat moment, kreeg van die horrorvisioenen waarin er plotseling een bot uit het been steekt maar gelukkig viel het mee en zijn we er met de schrik en een bont en blauw been goed vanaf gekomen.

Zondag zouden we eigenlijk met z´n allen terug gaan met de ferry, maar het leek ons beter die van maandagochtend te nemen en nog een dagje te genieten van Utila. Zij het niet dat we de volgende ochtend beide ziek waren (waarschijnlijk van het eten) en dus nog een dag gedoemd waren op het paradijselijk eilandje te verblijven. Wel rustig aangedaan natuurlijk en uiteindelijk dinsdagochtend om 6:20u de wilde zee op. Wat een weekend weer. Ik heb trouwens iemand uit Hoorn leren kennen, hoe toevallig!

Verder leer ik al meer van la vida dura (het harde leven) in Honduras. 4 weken geleden waren 2 neefjes van Rafael gekidnapt, de hoop was eigenlijk al opgegeven maar gracias a dios zijn ze afgelopen weekend vrijgelaten. Daarnaast is Onayda (mijn 'zusje' hier) vandaag vertrokken naar La Moskitia omdat haar moeder plots is overleden. Het nare was dat ik het wist, maar aan haar zelf hadden ze niet gezegd dat haar mama niet meer in leven was omdat ze dan te verdrietig zou zijn. Zo zielig, ik heb nu samen met hulp van mijn lieve mami haar vliegticket betaald. Ze was er ongelofelijk blij mee!

If you have the opportunity to play this game of life you need to appreciate every moment